حرف از حضور گروه‌های هراس‌افکن در افغانستان یک نظر خیالی است، نه واقعی

در حالی‌که بحث به رسمیت شناختن امارت اسلامی در میان کشورهای جهان بیشتر شده است و کشورهای زیادی‌اند که می‌کوشند وارد تعاملات رسمی با امارت اسلامی شوند، کشورهایی وجود دارند که روی منافع راهبردی شان مانع ورود امارت اسلامی به جامعه جهانی شده و برای به رسمیت شناختن نظام موجود در افغانستان شرط و شروط ارائه می‌کنند.
به تازگی معاون سخنگوی وزارت خارجه امریکا گفته است که آن‌کشور برای به رسمیت شناختن امارت اسلامی شرایط خود را دارد. از دید این مقام وزارت خارجه امریکا، امارت اسلامی باید به فعالیت گروه‌های هراس‌افکن در افغانستان خاتمه بخشد، تن به ایجاد حکومت فراگیر دهد و حقوق بانوان را رعایت کند.
در هیمن‌حال، شماری دیگری از کشور ها که بیشتر سیاست‌های دیکته شده قدرت‌های کلان را عملی می‌کنند؛ گفته اند که باید در اطراف افغانستان تحت حاکمیت امارت اسلامی یک دیوار امنیتی ایجاد شود و یا هم بی ثباتی سیاسی کشور‌های شان با وضعیت و تحولات افغانستان ربط می‌دهند، طرح و گفته دارند که برای آن توجیه و دلیلی وجود ندارد.
مشکل در این است که امریکا و شماری دیگری از کشورها که بیشتر منتظر اشاره امریکا و قدرت های دیگر اند، همیشه از حضور گروه های هراس افکن در افغانستان می‌گویند و همیشه افغانستان را به عنوان مکان حضور گروه های هراس افکن آدرس می‌دهند؛ مگر هیچ سندی ارائه نمی‌کنند و هیچگاه در این خصوص وارد یک بحث منطقی با امارت اسلامی نمی‌شوند.
در حالی که امارت اسلامی بارها تاکید داشته است، اگر مشکلی امنیتی از ناحیه افغانستان متوجه دیگران است؛ می‌توان آن را به گونه مستقیم، مستند و مدلل مطرح کرد تا امارت اسلامی به آن رسیدگی کند. امارت اسلامی تاکید دارد که در کشور امنیت کلی را تامین کرده است، بدون شک توان رسیدگی به نگرانی های امنیتی کشور های اطراف خود را دارد. مگر اجازه نمی‌دهد که نگرانی ها خیالی و تبلیغاتی باشد.
با تاسف، شماری از کشور ها منجمله امریکا مسئله هراس افکنی را ابزار برای توجیه مداخلات شان در کشورهای دیگر قرار می‌دهند و یا کشور های اند که بنام حضور گروه‌های هراس افکن در افغانستان، مشکلات داخلی شان را پرده پوشی می‌کنند و یا هم راه سرکوب مخالفان سیاسی شان را بنام هراس افکنان جستجو می‌کنند، در کل مسئله هراس افکنی یک ابزار تبلیغاتی است که بیشتراز سوی شماری از کشور ها خیالی و بدون مدرک و دلیل مطرح می‌شود.
حرف دیگر ایجاد حکومت فراگیر در افغانستان است که از سوی جامعه جهانی مطرح می‌شود، مگر تعریف واضحی ارائه نمی‌دهند اگر حرف از ایجاد حکومت فراگیر با قراردادی سفارت خانه ها باشد دیگر زمان شکل گیری چنین یک وضعیت ناهنجار در افغانستان سپری شده است و امارت اسلامی متعهد به چنان حکومتداری است که در آن تقوا، صداقت و ارزش های ملی مطرح باشد نه حکومت های فرمایشی و وابسته.
در این جای شک نیست که در افغانستان مشکلات وجود دارد، مگر این مشکلات با تدبیر و خرد حل شدنی است و امارت اسلامی نیت حل مشکلات در عرصه های گونه گون را دارد، فقط همکاری مخلصانه را توقع دارد نه ارائه نسخه هایی را که نمی‌تواند درد ملت ما را درمان کند.
امارت اسلامی آماده است وارد بحث سازنده با جامعه جهانی شود مگر تعامل جهانی با افغانستان باید بر مبنای واقعیت های این‌کشور باشد، ارائه شروط بیشتر جنبه تبلیغاتی و توجیه برای مداخلات قدرت‌ها در منطقه دارد و امارت اسلامی به چنین اندیشه ها باطل اجازه تحقق نمی‌دهد.