دزدی واقعی

دزدی فقط بالا رفتن از دیوار مردم نیست؛

وقتی داکتری برای «نفع رساندن» به همکار و رفیق رادیولوژیست خود، بیمار بی‌خبر از همه‌جا را به او حواله می‌کند، این دزدی است.

وقتی راننده تاکسی مسافر ناآشنا را در شهر دور خودش می‌چرخاند و دو برابر کرایه می‌گیرد، این دزدی است.

وقتی تعمیرکار ماشین با دست‌های چرب و درحالی‌که عرق پیشانی‌اش را پاک می‌کند، برای تعویض یک پیچ از شما دو هزار افغانی می‌گیرد و شما نمی‌دانید و تشکر هم می‌کنید، ولی خودش می‌داند حقش 100 افغانی است، این دزدی است.

وقتی کارمند حکومت به‌جای کار کردن وقتش را صرف دیدن فیلم و دانلود موسیقی می‌کند، این دزدی است.

دزدی فقط جیب‌بری در شلوغی بازار و اتوبوس نیست. دزدها هم همیشه روی دست‌شان خال‌کوبی ندارند.

دزدها می‌توانند بوی خوش اودکلن بدهند، ساعت گران‌قیمت ببندند.

می‌توانند لباس مارک‌دار بپوشند، اما وقت و عمر مردم را بدزدند.

وقتی مسئولی به‌جای حل کردن مشکل مردم مدام وعده می‌دهد، اعتماد آن‌ها را می‌دزدد.

این دزدی است

وقتی استاد دانشگاه بدون مطالعه به صنف حاضر می‌شود و برای پر کردن وقت از دانشجوها می‌خواهد یکی‌یکی بیایند و «کنفرانس»! بدهند، این دزدی است.

وقتی کارخانه‌داری و به‌جای لیمو در شیشه اسیدسیتریک می‌ریزد و به اسم آبلیموی خالص به خلق الله می‌فروشد، این دزدی است.

وقتی کارمند صحت‌عامه این‌ها را می‌بیند و صورتش را آن‌طرف می‌کند، این دزدی است.

وقتی مسئولان گندم نشان مردم می‌دهند اما به آنان جـــو می‌فروشند.

دزدی نکنیم تا مملکت‌مان اصلاح شود، احساس مسئولیت و وجدان داشته باشیم و بدانیم که چوب خدا صدا ندارد.