ماه رمضان در واقع مهمانی خدای یگانه‌ای است ڪه همهٔ آفریده‌ها را به ضیافت عشق و عشق‌بازی با معبود دعوت می‌ڪند. سفره‌ای ڪه به وسعت بخشندگی خداست، پهن می‌شود. آدمی اگر شایسته آن باشد، آن‌گاه دعوت صاحب‌خانه را لبیڪ می‌گوید و روزی‌خوار این خوانِ پرنعمت الهی می‌شود و خوشه‌های بخشش و غفران از سفره‌های رنگینش برمی‌چیند. ماه رمضان فرا می‌رسد تا با عطر دل‌انگیز تراویح‌اش وجودمان را عطرآگین ڪند و با آهنگ دلنواز و زیبای قرآنی روح‌مان را بنوازد تا زنگار قلب‌مان را صیقل دهد. در ماه رمضان جان‌ها از تمامی تیرگی‌های دنیای گناه و معصیت، پالایش و در جوار نعمت‌های رمضانی خدای متعال با عبادت، مجاهده و ریاضت آرایش می‌شوند. ڪویر خشڪیدهٔ جسم و جان را با آب زلال اوراد و اذکار آبیاری می‌ڪند. عطر خوش‌بوی تلاوت قرآن، فضای هر در و دیواری را مُعطر نموده و تغییر و تحوّل در نظام سپهرِ الهی، پیڪر انسان را می‌لرزاند و وادار به تجدیدِ نظر در نظام وجودش می‌نماید.
هنگامی ڪه ماه رمضان فرا می‌رسد، آن‌وقت دروازه‌های رحمت و مغفرت بیڪران الهی گشوده می‌شوند، فقط منتظر این است ڪه ما گناهڪاران به‌سمت آسمان دست عاجزی و انڪساری را دراز ڪنیم و قلب‌ها و افکارمان را متوجه رب‌مان نماییم و از یاد او خسته و درمانده نشویم تا باشد مشمول مهرورزی و عطوفت الهی قرار بگیریم و قلب‌مان را پر از ایمان و مملو از اخلاص و یقین نموده و در صف بخشوده‌شدگان قرار گیریم.