دکتر عائض القرنی
بزرگترين نفعي كه انسان مي تواند در اين ماه مبارک به دست آورد توبه و بازگشت به سوي پروردگار و محاسبه نفس است. درب توبه باز است و عطای الهی بی‌شمار، فضل و بزرگواری‌اش هر صبح و شام در برابر ماست؛ اما كجاست آن بازگشته و كجاست آن خواهان مغفرت الهی؟
اين را خداوند گفته است: {بگو ای بندگان من كه بر خودتان با گناهان اسراف روا داشته‌ايد، از رحمت پروردگار نااميد نشويد، خداوند همه گناهان را می‌بخشد، اوست آمرزنده مهربان} «زمر/53»
بدیهای ما بسيار است و گذشت او بيشتر، گناهان ما بزرگ‌اند و رحمت او بزرگ‌تر، لغزشهای ما عظيم‌اند و مغفرت او باعظمت‌تر. از رسول‌الله‌صلي‌الله‌عليه‌و‌سلم با سند صحيح روايت است كه فرمود: «به خاك ماليده شود بيني آنكه رمضان را دريافت و مورد آمرزش قرار نگرفت» «صحيح الجامع/3510»
رمضان فرصتي است كه ديگر تكرار نمی‌شود، چنين فرصتی پيش نمي‌آيد مگر اندك، آيا هست تلاشگري كه از آن استفاده برد؟
گناهان همه سال از پرونده كسي كه در اين ماه با خداوند صادق باشد پاك می‌شود اگر از گناهان كبيره اجتناب كند.
در حديث قدسي اللهِ متعال خطاب به بندگانش می‌فرمايد: «اي بندگان من، شما شب و روز گناه می‌كنيد و من تمام گناهان را می‌بخشم، پس از من طلب بخشش كنيد تا شما را بيامرزم» «روایت امام مسلم»
گناه جزو طبيعت ماست اما برخی از ما توبه مي‌كنند و بر میگردند و از خداوند طلب آمرزش می‌كنند و برخي ديگر بر آن پافشاری می‌کنند، ادامه داده و تكبر می‌ورزند و اين گروه همان گروه نگون‌بخت و گم‌شده از راه هدايت‌اند.
خيلی‌ها رمضان گذشته را با ما روزه گرفتند سپس به سوي پروردگار بازگشتند، با اعمال خود رفتند و آثار خود را بر جا گذاشتند. و ما به اين رمضان رسيديم.
از علامت‌هاي قبول روزه به درگاه خداوند صدق در توبه و عزم به بازنگشتن به گناه و پشيماني از آن است.
آنكه در رمضان توبه نكند كی توبه خواهد كرد؟ آنكه در اين ماه به سوي پروردگارش بازنگردد كي برخواهد گشت؟
بعضي از روزه داران در ماه رمضان به راه درست مي‌روند اما تا رمضان تمام شد و روزه پايان يافت به همان حال قبل از رمضان باز مي‌گردند و تمام آنچه را در رمضان ساخته‌اند ويران می‌كنند و تمام عهدهايی را كه با پروردگار بسته‌اند زير پا می‌گذارند. تمام عمر همينطور در ساختن و ويران كردن و بستن و نقض كردن مي‌گذرد.
بسياري از سلف صالح (صحابه، تابعين و تابع تابعين) با پايان يافتن رمضان در فراقش می‌گريستند و بر رفتنش تأسف می‌خوردند و اين از صفاي دل و روشنی درونشان بود.