گزارش جلسه‌ی عمومی نهاد دینی احیاءالعلوم ولایت نیمروز
جامعه یک سیستم پیچیده و تودرتو و متشکل از نهادها و مراکز مختلف برای سامان‌دهی امور اجتماعیِ مردم است. هر نهاد و مرکزی در جای خودش کارا و مهم است. نقش هر کدام کمتر از دیگری نیست. جای خالی یکی را دیگری حتی با تلاش مضاعف‌تر نمی‌تواند پر کند. به‌همین‌منظور، باید هر نهادی سر جای خودش باشد و به نقشی که در جامعه ایفا می‌کند و نیازی را برطرف می‌نماید، اهمیت قایل شود و مصرانه و مخلصانه آن را پیش ببرد.
دراین میان، جایگاه نهادهای تعلیمی و تربیتی در اولویت قرار دارد و سرمنشأ تشکیل و پیکربندی یک جامعه‌ی پویا و سالم است. سیستمی که از قسمت تعلیم و تربیت آسیب دیده و پیکره‌اش زخمی باشد، هرگز با تقویت سایر قسمت‌ها نمی‌تواند آن کاستی مشهود را جبران کند. سیستم آموزشی نقش سکان را دارد که تمام بدنه‌ی کشتی جامعه به آن متصل است و سرانجام همه‌ی مسافران را به ساحل امنِ آسایش و آرامش می‌رساند.
از همین رهگذر، سیستم‌های آموزشی مختلف در سطوح متفاوت در شهرهای گوناگون تأسیس شده و هر کدام به قدر همت عالی و متعالی کارکنان و مدیران در پی تربیت و آموزش باکیفیت و درست نونهالان و نوجوانان و نسل‌های نوپا هستند. نتیجه‌ی هر سیستمی در درازمدت با افرادی که تربیت کرده و به جامعه تقدیم نموده هویدا می‌شود. نهاد بزرگ احیاءالعلوم نیمروز یکی از همین نهادهای موفق در شهر نیمروز است که در طی سالیان متمادی توانسته جاپای مطمئن برای خودش در شمار سیستم‌های آموزشی پیدا کند و نامی آشنا قرار بگیرد.
یکی از علل موفقیت دایمی این نهاد نظارت پیوسته و بررسی کارکردهاست.
موفقیت همواره‌ی این نهاد به‌خاطر جلسات گزارش‌دهی و بررسی فعالیت‌های بخش‌های مربوطه و هم‌نشینی با تمام دست‌اندرکاران است که هرچند ماه برگزار می‌شود. در ادامه به گزارش یکی از همین جلسات می‌پردازیم: جلسه‌ی عمومی نهاد دینی احیاءالعلوم ولایت نیمروز روز جمعه، ۲۸ ثور ۱۴۰۳، با حضور تمام مدیریت‌ها و اعضای آن برگزار شد.
در این جلسه مولانا احمدالله حبیبی امیر نهاد دینی احیاءالعلوم ولایت نیمروز، مولانا محمدصدیق بنی‌کمال عضو شورای عالی نهاد دینی احیاءالعلوم و رئیس مؤسسه‌ی تحصیلات عالی ولایت نیمروز به ایراد سخن پرداختند و در ادامه‌ی جلسه مدیریت‌ها و مسئولین بخش‌های مختلف گزارش‌های خود را ارائه کردند.
در آغاز جلسه مولانا احمدالله حبیبی امیر نهاد درباره‌ی اهمیت اتحاد و همبستگی چنین فرمودند:
اتحاد و همبستگی یکی از نعمت‌های بزرگ خداوند است؛ باید آن را پاس داشت و از اختلاف و دودستگی پرهیز کرد؛ زیرا باعث ازهم پاشیده‌شدن مجموعه‌ها و کندی در روند کارها و فعالیت‌ها می‌شود.
ایشان در ادامه فرمودند: اختلاف‌نظر در هر مجموعه‌ای یک امر طبیعی است: اگر به قصد اصلاح و خیرخواهی باشد، باعث پیشرفت و شکوفایی می‌شود و اگر برخلاف آن یا با نیتی جز خیرخواهی مطرح شده باشد، باعث ایجاد کینه و تشدید اختلافات سطحی می‌شود.
امیر نهاد دینی احیاءالعلوم امنیت فعلی کشور را از نعمت‌های بزرگ خداوند دانستند و فرمودند: امنیتی که فعلاً در افغانستان حاکم و موجود است، یکی از نعمت‌های بی‌بدیل و ارزنده‌ی خداوند است؛ لذا باید قدر این نعمت عظیم را بدانیم و از این فرصت در جهت رونق و پیشرفت چرخه‌ی تعلیم و تربیت و شکوفایی بیشتر کشور استفاده کنیم؛ زیرا در سایه‌ی امنیت هر امری ممکن می‌شود و هر نیتی جامه‌ی حقیقت به تن می‌کند.
ایشان درخصوص جنگ‌های تحمیلی در دهه‌های گذشته فرمودند: جنگ‌هایی که در این مدت دیگران بر ما و وطن ما تحمیل کرده بودند، باعث عقب‌ماندگی و پسمانس کشور شده بود؛ به‌همین‌خاطر، برای بهتر و قوی‌ترشدن تعلیم و تربیت باید وقت بیشتری بگذاریم و کوتاهی‌های ناخواسته‌ی گذشته را با تلاش مضاعف‌تر جبران کنیم و مصمم‌تر جلو برویم.
ایشان در بخشی دیگر از سخنان‌شان به تلاوت قرآن، شفقت و مهربانی با شاگردان و ابتکار در تدریس توصیه کردند و فرمودند: قرآن راز استقامت و ایستادگی در مقابل هر نوع مشکل و حوصله‌مندی در اجرای احکام دینی است. تحقیقات نشان داده است که راز استقامت مردم غزه در این جنگ نابرابر و بی‌رحمانه تلاوت قرآن‌کریم و زمزمه‌ی آیات تسلی‌بخش آن است. در نحوه‌ی تعلیم و تربیت باید ابتکار عمل داشته باشیم تا خودمان را با دنیای شتابان عصر حاضر همگام کنیم و هم‌شانه جلو برویم. امروزه به‌منظور تأسی از شخصیت‌های مطرح و متدین برای عملکرد بهتر، الگو کم و معدود داریم؛ ازهمین‌رو، خودمان باید الگوساز باشیم و افرادی را تربیت کنیم که از هر لحاظ نمونه و الگو باشند. به‌خاطر داشته باشید که شاگردان در دست ما امانت هستند، باید درخصوص آنان و ادای حقوق درسی و تعلیمی‌شان احساس مسئولیت کنیم و به همراه‌شان شفقت داشته باشیم.
ایشان در پایان سخنان‌شان از مدرک‌گرایی ابراز تأسف کردند و فرمودند: گرفتن مدرک خوب و یک نیاز و ضرورت روز است، اما نباید باعث دورشدن و به حاشیه رانده‌شدن از هدف اصلی، یعنی خلوص و للهیت شود.
سخنران دیگر این محفل مولانا محمدصدیق بنی‌کمال نکاتی در بحث اصلاح و تزکیه عرض کردند که گزیده‌ای آن به شرح ذیل است:
هدف از تعلیم و تعلم کسب رضای پروردگار است، باید در این مسیر از هیچ تلاشی دریغ نورزیم. در این مسیر طولانی موانع بسیاری از قبیل مادیات و حب جاه و مقام وجود دارد که همه را باید به جان بخریم و تحمل کنیم؛ زیرا هیچ راهی بدون دست‌انداز و هیچ کاری بدون مشکل و مشقت نیست.
در ادامه فرمود: وظیفه‌ی ما حفظ و صیانت علم و عمل است. باید در برابر هر دو احساس مسئولیت داشته باشیم و بهترین عملکرد خودمان را به نمایش بگذاریم؛ زیرا علم بهترین راه رسیدن به کمال و عمل بالابرندهٔ مقام و جایگاه شخص است.
ایشان افزود: ما باید در مقابل وسوسه‌ها و دسیسه‌های پنهان و آشکار دشمنا و مغرضان نفسی و انسانی ارزش علم و ارزش مقام خودمان را حفظ کنیم و اجازه ندهیم بنیان این سرمایهٔ معنوی در برابر خواهشات و مادیات دچار تزلزل شود. زمانی ما می‌توانیم به جایگاه حقیقی خودمان در پیشگاه الله متعال از رهگذر دانش و آموزش دست پیدا کنیم که در این راه خالصانه و رضاکارانه ره سپرده باشیم.
به‌همین‌خاطر، در میدان عمل باید از همه جلوتر باشیم و سخت‌تر کوشش کنیم.
مولانا بنی‌کمال درخصوص همدیگرپذیری فرمود: رعایت حسن سلوک با اطرافیان یک نیاز بشری و فطری است که ضامن پیشرفت و ترقی می‌باشد؛ زیرا رعایت حسن سلوک روند برقراری ارتباط را با اقشار گوناگون جامعه تسهیل می‌کند و راه‌گشای تسریع امور همگانی می‌شود. در زندگی‌ای که مردمان همه باهم در حال سعی و تلاشند، به‌تنهایی نمی‌شود کاری را پیش برد و موفق شد؛ به‌همین‌خاطر، خوب باشیم و به نیکی با مردم تعامل کنیم.
ایشان در ادامه به طهارت باطنی و ظاهری در همه‌ی ابعاد تأکید و توصیه کردند؛ زیرا پاکی نماد نیک‌منشی و جالب افراد است. در آخر فرمود: علم پایان ندارد. این بحر بی‌ساحل است. هرچقدر در آن فرو برویم، بازهم به عمقش نمی‌رسیم؛ لذا پس از فارغ‌شدن از دورهای دروس حوزوی، بازهم به تحصیل علوم مختلف و عصری بپردازیم، چون تنها روشن‌فکران و مهارت‌آموزان می‌توانند در دنیای معاصر نقش مؤثر بازی کنند. فراموش نکنیم که کسب علم سنخیتی با سن‌وسال و رنگ و پوست ندارد؛ پس از تحصیل علم در هیچ سن‌وسالی خجالت نکشیم و همیشه در پی کسب آن باشیم. به یاد داشته باشیم که عمر انسان خیلی زود به پایان می‌رسد، پس زندگی را با تألیف، تعلیم و تربیه ماندگار کنیم و ردپای خودمان را برای همیشه روی این خاک بجا بگذاریم.
سپس مدیریت‌ها و مسئولین بخش‌های مختلف گزارش‌های بخش مربوطه‌ی خود را ارائه کردند.
این جلسه‌ی هم‌اندیشی با دعاهای پرسوز و مخلصانه‌ی مولانا بشیراحمد خطیبی، خطیب توانای ولایت نیمروز به پایان رسید.