محمدداوود یوسفی- مدیر مسئول
در دو دهه حضور آمریکایی‌ها و هم‌پیمانانشان در افغانستان، شاهد صدها جنایت از جانب آنان در افغانستان بودیم، آنان به‌بهانه مبارزه با تروریسم به کشور ما حمله کردند، در حالی‌که خودشان پس از حمله به افغانستان و حضور در خاورمیانه، باعث به‌وجود آمدن گروه‌های دیگری از قبیل “داعش” و غیره شدند. عراق تا به امروز تاوان حضور آمریکایی‌ها را می‌پردازد. سوریه تبدیل به ویرانه‌ای شده است و بیش از دوازده میلیون آواره و ده‌ها هزار کشته و زخمی از دستاوردهای حضور و دخالت خارجی‌ها در سوریه است.
اما اکنون آقای بایدن، رئیس جمهور آمریکا می‌گوید: “ما حافظ امنیت همه دنیا نیستیم و نمی‌توانیم مشکلات همه را حل کنیم!”
امیدوار بود آدمی به خیر كسان
مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان
اگر نفعی نمی‌رسانید، ضرر هم نرسانید، اگر كمكی نمی‌كنید، مزاحمت و دردسر هم ایجاد نكنید.
در سخنرانی دیگری می‌گوید: از این‌که چند نفر عضو یک خانواده را در بمباران از بین بردیم متاسف نیستم!
حتی چندی پیش اعلام کرد: با مرتکبین این جنایت هیچ برخوردی نخواهد شد! این رویه آمریکا و هم‌پیمانانش در بیست سال حضور در افغانستان بوده‌است. هیچ‌گاه آمریکا اجازه نداده پرونده جنایت‌هایش در دادگاه بین‌المللی لاحه بررسی شود؛ بلکه همیشه با لابی‌گری و زور جلوی آن را گرفته است، آمریکا و هم پیمانانش باعث کشته‌شدن ۲۴۶ ,۴۷ افراد ملکی و ده‌ها هزار نفر نظامی از دو طرف درگیر در افغانستان شدند. بر اساس گزارش یوناما فقط در یک دهه، ۷۷۹۲ کودک جان باختند، از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۹ میلادی ۷۰۰۰۰ حمله هوایی بر مناطق مختلف افغانستان انجام شد و حدود ۲۷۰۰۰ بمب بر سر افغانستان ریخته شد. حمله بر شفاخانه صفیان و مدرسه شهید محمد انورخان، حمله بر مراسم دستاربندی «دشت‌ارچی» قندوز که باعث کشته و زخمی شدن پیش ۲۰۰ از نفر افراد ملکی شد و ده‌ها جنایت دیگر از شاه‌کارهای حضور آمریکا و هم‌دستانش در افغانستان بود. سربازان آمریکایی کودکان افغانستان را در برخی مناطق بخاطر این‌که خودشان وارد میادین مین نشوند، سپر انسانی قرار می‌دادند و با انداختن چاکلیت(شکلات) جلوی آنان در جاهایی که مشکوک به مین‌گذاری بود، راه را برای خودشان باز می‌کردند.
جای تعجب آن‌جا است که کسانی که مدعی حقوق بشر بودند، مرتکب چنین جنایت‌های هولناکی علیه ملت مظلوم افغانستان شدند. افغانستان از سال ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۹ میلادی درگیر جهاد با شوری بود که پس از ده سال، آنان را مجاهدین بیرون راندند. پس از سیزده سال یعنی در سال ۲۰۰۱ میلادی، آمریکا به افغانستان حمله کرد و بیست سال در کشور افغانستان ماند، حال که ملت افغانستان با خفت‌وخواری آمریکا را از سرزمین خود بیرون رانده‌اند، هنوز دست از سر این ملت مظلوم بر نداشته و با به‌راه‌انداختن تبلیغات پوچ و بی‌اساس به دنبال منزوی‌کردن این ملت است.
اولتیماتوم رسانه‌ای غرب علیه مردم افغانستان آخرین تیر آنان نخواهد بود، بلکه اگر به‌خواسته‌های نامشروع فعلی غرب پاسخ مثبت داده شود، در آینده‌ای نزدیک شاهد دست درازی‌های بیشتر در امور کشور خواهیم بود. آنچه که عیان است این است اسلام هیچ‌گاه جلوی تحصیل زنان و مردان را نگرفته است، بلکه برای فراگیری آن تشویق کرده است؛ اما برای چگونگی فراگیری و تحصیل علم و دانش، برای هر یک از قشر اناث و ذکور برنامه و پلان‌های منظم و جداگانه‌ای دارد. حکومت جدید افغانستان هرگز مخالف تحصیلات عالی دختران جامعه نبوده‌است، بلکه به شدت پیگیر این مسئله است تا شرایط را فراهم کند که زنان به پوهنتون‌ها برگردند. مسئولین امارت اسلامی بارها اعلان کرده‌اند که زنان به پوهنتون‌ها بر می‌گردند، اما در چارچوب و طبق ضوابط شریعت اسلامی.
اما کارزار تبلیغاتی و رسانه‌ای شومی که مغرضین به‌راه انداخته‌اند و همه‌روزه و با اغوای تعداد محدودی از زنان و بانوان و ارائه وعده‌های پوچ و توخالی به آنان، زمینه تبلیغ علیه امارت اسلامی افغانستان را فراهم می‌کنند و سپس با دوربین‌های مشخص فیلم‌برداری کنند و جنگ رسانه‌ای به‌راه می‌اندازند، چیزی جز تباهی و بربادی بیشتر برای این ملت ارمغان نخواهد داشت و بر مشکلات این ملت خواهد افزود.
متاسفانه غربی‌ها با مجهزکردن تیم تبلیغاتی و رسانه‌ای خود، از کاه کوه می‌سازند، کما این‌که با شکست و خروج آمریکایی‌ها از افغانستان، چندین شبکه جدید رسانه‌ای آغاز به‌کار کرده‌اند و امروز درجهت منافع آنان کار می‌کنند؛ لذا آنچه در این شرایط مهم است: بیداری، همدلی و اتحاد ملت افغانستان با امارت اسلامی است که می‌تواند شرایط را به نفع ملت تغییر دهد. باید دانست که بسیاری از رسانه‌های غربی روی هزاران جنایت هم‌پیمانانشان در بیست سال گذشته سر پوش گذاشته‌اند و حالا دل‌سوز مردم افغانستان شده‌اند.
غربی‌ها اگر واقعا در ادعاهای خود صادق هستند، دست از زیاده‌خواهی و دخالت در امور افغانستان بردارند و به اقتصاد و پیشرفت افغانستان کمک کنند و به‌دنبال بهانه‌جویی نباشند.
به امید افغانستانی آزاد و آباد.