امان‌الله مخدومی
ماه رمضان درواقع مهمانی خدای یگانه‌ای است که همهٔ آفریده‌ها را به ضیافت عشق و عشق‌بازی با معبود دعوت می‌کند. سفره‌ای که به وسعت بخشندگی خداست، پهن می‌شود. آدمی اگر شایسته آن باشد، آن‌گاه دعوت صاحب‌خانه را لبیک می‌گوید و روزی‌خوار این خوانِ پرنعمت الهی می‌شود و خوشه‌های بخشش و غفران از سفره‌های رنگینش برمی‌چیند. ماه رمضان فرامی‌رسد تا با عطر دل‌انگیز تراویحش وجودمان را عطرآگین کند و با آهنگ دل‌نواز و زیبای قرآنی روحمان را نوازش کند تا زنگار قلبمان را صیقل دهد. در ماه رمضان جان‌ها از تمامی تیرگی‌های دنیای گناه و معصیت پالایش می‌یابد و در جوار نعمت‌های رمضانی خدای متعال با عبادت و مجاهده و ریاضت آرایش می‌شوند. کویر خشکیدهٔ جسم و جان را با آب زلال اوراد و اذکار آبیاری می‌کند. عطر خوش‌بوی تلاوت قرآن فضای هر درودیواری را معطر می‌سازد و تغییر و تحول در نظام سپهر الهی پیکر انسان را لرزان می‌کند و به تجدیدِنظر در نظام وجودش وادار می‌کند.
هنگامی که ماه رمضان فرامی‌رسد آن‌وقت دروازه‌های رحمت و مغفرت بیکران الهی گشوده می‌شوند، تنها منتظر این است که ما گناهکاران دست عجز و درماندگی را به‌سمت آسمان دراز کنیم و قلبمان را متوجه پروردگارمان سازیم و از یاد او خسته نشویم تا شایستۀ مهرورزی و عطوفت الهی باشیم و قلبمان را پر از ایمان و مملو از اخلاص و یقین سازیم و در صف بخشوده‌شدگان قرار گیریم.