بیبی گل، خانم بزرگسالی است که صد کیلومتر راه را برای گرفتن کمک طی کرده است. وی با چشمان پر از اشک و بغضی در گلو، میگوید: «هیچ چیزی برای خوردن نداریم. چند نواسه دارم. کار نیست، زمین نداریم، این کمکها هم یک هفته غذای ما میشود، بعد چه کنیم؟»
فقر و نادارای تنها بیبی گل را درمانده نکرده است، بلکه با نگاه ژرف میتوان اوج خستهگی ناشی از فقر را در چهرههای هر کدامی از این خانوادهها به وضاحت دید. جمعهخان که از ولایت بادغیس در ولسوالی انجیل هرات بیجا شده، نیز برای دریافت کمک آمده است. وی هفتاد سال سن دارد و سرپرست خانواده هشت نفری است. جمعهخان، از مقامهای حکومت طالبان میخواهد تا زمینه کار را برایشان مساعد سازد. این بیجا شده بادغیسی با شکایت از سختیهای روزگار و شرایط دشوار کنونی، از بازرگانان نیز میخواهد که برنامههای کمکرسانی را برای جلوگیری از یک فاجعه انسانی آغاز کنند.
فقر، تنگدستی و نبود کار، تنها افراد بزرگسال را وادار به گرفتن این کمکها نکرده است. احمد، جوان ۲۸ ساله هراتی، نیز برای تامین معیشت و گذراندن شب و روز، به دریافت این کمکها شتافته است. وی، نبود کار و افزایش بیپیشینه بهای مواد خوراکی را عامل افزایش فقر از زمان حاکمیت طالبان در کشور میداند.
در همین حال میراحمد بهره، مدیر عامل این بنیاد خیریه، میگوید که آنان پس از سروی، توزیع کمکهای مواد غذایی را برای شش هزار خانواده در سطح شهر و ولسوالیهای هرات آغاز کردهاند. مدیر عامل این بنیاد خیریه در ادامه افزود: «ما حالا توزیع شش هزار بسته مواد غذایی را آغاز کردهایم، اگر وضعیت کار و شرکتهای تولیدی متوقف نمیبود، این کمکها به مراتب بیشتر میشد. مسوولان در تلاشاند تا پایان سال یک محموله دیگر این کمکها را نیز به نیازمندان توزیع کنند.»
با این همه، فیروزاحمد ولیزاده، فعال مدنی، میگوید که ادامه وضعیت کنونی و عدم کنترل بر بازار، خانوادههای بیشتر را به کام گرسنهگی خواهد کشاند. ولیزاده، از مقامهای حکومت طالبان میخواهد تا با فراهم کردن زمینههای کار و کنترل بازار، جلو گسترش فقر و وقوع فاجعه انسانی ناشی از گرسنهگی را بگیرند.
به تازهگی برنامه جهانی غذا از تشدید بحران فقر در کشور هشدار داده است. براساس آمارهای برنامه جهانی غذا«WFP» که روز پنجشنبه، یازدهم قوس، نشر شد، هماکنون ۳.۲ میلیون کودک در افغانستان با گرسنهگی شدید مواجهاند و ۲۳ میلیون نفر به کمکهای غذایی فوری نیاز دارند.