عبدالله زمانی- سردبیر
از تلخی‌های روزگار این است که سرنوشت یک ملت با افتخار، مجاهد، مومن و شجاع در گرو افسارگسیخته‌ای و ناز و کرشمه چند زن بی‌هویت و ناآگاه از شریعت مقدس اسلام باشد.
این تعداد محدود و اندک، هرازگاهی به کوچه و خیابان می‌ریزند و فریاد “عدالت” و “آزادی” می‌دهند! هر انسان آزاده‌ای شیفته آزادی و عدالت است، اما من نمی‌دانم تعریف و ماهیت عدالت از منظر این بانوان چیست؟ آیا آزارهای جنسی در ارگ، سوءاستفاده‌های وکلا، قومندانان و زورمندان، بی‌بندوباری‌های رسانه‌ای، اجتماعی و… جزو عدالت بود؟
به‌راستی “آزادی” چیست؟ اگر صنف‌های مختلط دانشگاهی که باعث انواع ارتباطات نامشروع و گسترش بی‌حیایی در جامعه می‌شد، و یا برنامه‌های مبتذل رسانه‌ای که منجر به دعوت و تشویق جوانان به سمت فحشا، بی‌اعتنایی به اسلام و تحقیر و تمسخر شعائر و ظواهر دینی می‌شد، و یا گشت‌وگذار دختران بی‌حجاب و دارای پوشش زننده در کوچه‌ها و سرک‌های مملکت اسلامی، آن‌هم به‌دستور و تمویل سفارت‌خانه‌های غربی، نشانه آزادی و حریت بودند، ای دوصد لعنت بر این آزادی!
به‌راستی اگر این زنان محترم! نماینده عموم بانوان عفیفه و پاک ملت مسلمان افغانستان هستند، چرا آن‌قدر تعدادشان کم است؟ آن تعداد محدود، چند فیصد زنان کل کشور و یا چند فیصد زنان پایتخت است؟
اگر حرکت‌شان از روی حق‌طلبی و به‌دست‌آوردن حقِ پایمال‌شده‌ای است، چرا در دیگر ولایات، هم‌نوایان و هم‌کارانی پیدا نمی‌کنند؟
زن افغان، در فرهنگ و تمدن افغانی و اسلامی دارای چنان عزت، احترام و شخصیتی است که تاکنون هیچ فرهنگ، تمدن و ایدئولوژیی نمونه آن را به‌خود ندیده است.
یکی از معضلاتی که در نگاه نگارنده در طول تاریخ افغانستان، اشغال‌گران و ایادی‌شان به آن توجه نکرده‌اند، موضوع رعایت فرهنگ و الگوهای مسلم و قبول‌شده خانوادگی، فرهنگی و اجتماعی جامعه افغانستان بوده است، آنان می‌خواسته‌اند فرهنگ و سبک زندگیی را بر ملت ما تحمیل کنند که هیچ سنخیتی با روحیات، خواسته‌ها و اعتقادات دینی و ملی این مملکت نداشته است، پس حال نیز می‌بایست جهان غرب و رسانه‌های مغرض‌شان سعی کنند واقعیت‌های فرهنگی این مرزوبوم را درک کنند، حقیقت زن افغان و جایگاه واقعی او را در فرهنگ ملی این کشور مورد بررسی قرار دهند و با نشر گزارش‌ها و تحقیقات بی‌مدرک و سند، وجهه یک ملت مظلوم و با عزت را مخدوش نکنند.
کشورهای غربی و اروپایی به سرکردگی ایالات متحده، باید بدانند که راه صحیح و درست برای رسیدن به اهدافی که در افغانستان دنبال می‌کنند، تعامل سازنده، هدفمند و توأم با احترام با امارت اسلامی افغانستان است، نه فشار، تهدید، انزوا و طرد حاکمیت و مردم مظلوم این دیار.