تداوم جنایت رژیم صهیونسیتی غاصب در غزه و بحران نسل‌کشی خاموش با گرسنگی
محمد داود اسحاق‌زهی «یوسفی»
رژیم غاصب صهیونیستی بار دیگر فراخوان ده‌ها هزار نفر نیروی ذخیره‌ی خود را صادر کرد تا منطقه‌ی غزه را زیرورو کنند و باقیمانده‌ی اسیران ۷ اکتبر را نجات دهند، به هر قیمتی و با هر جنایتی.
آنچه مسلم است، اینکه سران این رژیم تا‌به‌حال نتوانسته‌اند به اهدافشان برسند و در حقیقت در این مسیر شکست خورده‌اند.
نتانیاهو بارها از سوی خانواده‌ی این اسیران و مخالفان متهم شده است که مذاکرات با حماس را به‌عمد برهم زده است، چون قصد دارد از جنگ در غزه برای رسیدن به مقاصد سیاسی خود سود ببرد و اسیران را بهانه‌ای برای تحقق این مقاصد قرار بدهد.
دو ماه از محاصره‌ی همه‌جانبه، بحران انسانی، گرسنگی و قحطی عمدی در باریکه‌ی غزه می‌گذرد و این بحران وارد مرحله‌ای بسیار خطرناک و دردناک شده است. بنابر اعلام برنامه‌ی جهانی غذا، وابسته به سازمان ملل و دیگر نهادهای بشردوستانه، ذخایر گدام‌های غزه رو به اتمام است و نزدیک به دو میلیون آواره و بی‌سرپناه در آستانه‌ی مرگ دسته‌جمعی قرار دارند.
پس از اینکه جنگ ویرانگر و نسل‌کشی بی‌سابقه و فروریختن ۹۰ هزار تن بمب (معادل ۴ بمب اتم) کمکی به تحقق اهداف اسرائیل و نتانیاهو و پیروزی در غزه نکرد، از دو ماه پیش همه‌ی گذرگاه‌های این منطقه‌ی بسیار کوچک را مسدود کرده و مانع واردشدن هر نوع مواد غذایی و دارویی شده است؛ به امید اینکه آنچه با قتل و کشتار و تخریب جنون‌آمیز به دست نیامده است، با استفاده از سلاح بی‌رحمانه‌ی گرسنگی و تشنگی علیه دو میلیون انسان و صدها هزار کودک و نوزاد حاصل شود.
بر اساس گزارش‌های وارده از غزه، اگر ظرف دو هفته‌ی آینده مواد غذایی وارد این منطقه نشود، تصاویر کودکان کشته‌شده بر اثر گرسنگی صفحات مجازی و شبکه‌های تلویزیونی را پر خواهد کرد. هم‌اکنون نیز تصاویر کودکان گرسنه و گریان غزه در صف دریافت غذاهای کم و ناچیز برای خود و خانواده‌شان هر وجدانی را نیش می‌زند و بیدار می‌کند و در برابر این حجم درندگی و وحشی‌گری و قتل عام و استفاده از گرسنگی به‌عنوان سلاح در این سطح گسترده غیرت و حمیّت انسانی را برمی‌خیزاند، آن هم در قرن بیست‌ویکم که شعارهای مدعیان حقوق بشر گوش آسمان را کر کرده است.
رژیم صهیونسیتی غاصب در این جنگ ۱۱۵ شفاخانه و مرکز درمانی را ویران، ۱۴۰۲ داکتر و کادر درمان و ۲۱۰ خبرنگار و ژورنالیزم (بیشتر از آمار دو جنگ جهانی، جنگ ویتنام و کره و..) را ترور و ۱۷ هزار مکتبی و معلم را قتل عام کرده است. چاه‌های آب را ویران و برق منطقه را قطع کرده و کلاً هیچ نشانه‌ای از حیات و زندگی سالم باقی نگذاشته است. در این میان، اما جهان در برابر این فاجعه تاریخی ساکت است و اگر هم اعتراضی صورت می‌گیرد، غالباً در کشورهای غربی است که حکومت آنها نیز مانند کشورهای منطقه جز محکوم‌کردن رسانه‌ای و در قالب نوشته کاری نمی‌کنند و آمریکا هم حامی و پشتیبانشان است.
در سطح منطقه هم هیچ تحرک دیپلماتیکی از هیچ طرفی صورت نمی‌گیرد؛ انگار همه تسلیم یکه‌تازی اسرائیل شده‌اند و از ترس او توان و جرئت ابراز وجود ندارند. انگار این فقط غزه است که در مقابل رژیم صهیونسیتی ایستاده است و نبرد تن‌به‌تن می‌کند، درحالی‌که خواسته‌ی کودکان غزه ارسال ارتش و تسلیحات نیست، بلکه ارسال غذا و دواست، اما ۲۲ کشور عربی و ۵۷ کشور اسلامی علی‌رغم این‌همه شعارهای دهن‌پرکن قادر به ارسال یک قوطی شیرخشک برای کودکی از اهل غزه نیستند.
پیامدهای وخیم آنچه امروز در غزه می‌گذرد، برای دهه‌ها دامنگیر منطقه خواهد بود، چون با فروپاشی نظام اخلاق جهانی و این حجم از جنایت دستان مستبدان برای ارتکاب جرم و جنایت بازتر خواهد شد.
آنچه در غزه رخ داد و در حال وقوع است، چهره‌ی همه‌ی مدعیان حقوق بشر را نمایان ساخت و نشان داد که نظام خودساخته‌ی بشر به نام دموکراسی ناکام و فشل است؛ پس باید فکر دیگری کرد و طرح نو چید، واگرنه باید منتظر جنایت‌ها و نسل‌کشی‌های دیگر بود.